Diament czy brylant – wszystko, co trzeba wiedzieć o najpiękniejszych kamieniach szlachetnych

Aby zrozumieć różnicę pomiędzy brylantem a diamentem, temat należy rozpocząć od szlifów, które nadają diamentom kształt oraz wydobywa z nich urodę i czarujące piękno. Odpowiednio zastosowany szlif ma na celu wydobycie z diamentu walory estetyczne i zapewnić jak najkorzystniejsze elekt optyczny.

Wśród najczęściej spotykanych szlifów możemy wyróżnić markizę, owal, łezkę, serce, poduszkę, ale także szlif szmaragdowy, princessę, asscher oraz radiant. Ciekawym szlifem diamentu jest całkiem niedawno stworzony szlif Da Vinci. 

Jednak najpopularniejszym szlifem diamentu jest szlif brylantowy okrągły – i to właśnie tak oszlifowany kamień nazywamy brylantem!

Diament to minerał, a brylant to diament o szlifie brylantowym okrągłym. Warto wiedzieć, że każdy brylant jest diamentem, ale nie każdy diament jest brylantem, ponieważ może on zostać oszlifowany na wiele innych sposobów.

Brylant, czyli oszlifowany diament składa się z korony, rondysty, pawilonu oraz koletu. Pawilon powinien być pod kątem 40-45 stopni, natomiast rondysta dokładnie 34 stopnie. Zmierzyć można także średnicę tafli, czyli górnej, płaskiej powierzchni brylantu oraz średnicę rondysty.

Pełny, klasyczny szlif brylantowy okrągły zawiera 57 lub 58 faset. Fasety to geometryczne, małe płaszczyzny, które tworzą „ścianki” kamienia. W idealnym brylancie mamy ich dokładnie 33 w koronie oraz 24 lub 25 od strony pawilonu. Zmienna ilość faset uzależniona jest od faktu czy kolet jest oszlifowany w ostry szpic czy zakończony jest małą fasetą.

Tylko dzięki perfekcyjnemu oszlifowaniu diamentu można dostrzec jego wspaniałą brylancję oraz dyspersję, czyli zjawiska optyczne odpowiedzialne za “życie” diamentu. Brylancja (“iskrzenie”), związana jest z odbiciem światła białego od zewnętrznych oraz wewnętrznych faset diamentu, natomiast dyspersja (“fire”), polega na rozszczepieniu światła białego na barwy podstawowe w wyniku czego powstaje “tęcza”.

Podczas oceny szlifu diamentu dokładnej analizie podlegają kształt, proporcje oraz wykończenie szlifu diamentu. Ocenia się je w skali: Doskonały (Excellent), Bardzo Dobry (Very Good), Dobry (Good), Zadowalający (Fair) i Słaby (Poor).

Pod uwagę bierze się trzy czynniki szlif (Cut), wypolerowanie (Polish), symetrię (Symmetry).

Szlif uwzględnia proporcje diamentu tj. wysokość korony, głębokość pawilonu, grubość rondysty, rozmiar i kąty nachylenia poszczególnych faset względem siebie. Poler informuje o stopniu wypolerowania faset diamentu. Symetria, jak sama nazwa wskazuje, dotyczy symetrycznego ułożenia faset diamentu oraz przebiegu krawędzi, które je rozdzielają. 

Kolekcjonerzy i inwestorzy poszukują diamentów o najwyższych, doskonałych parametrach szlifu, tzw. triple X (Excellent, Excellent, Excellent). 

Wszystkie diamenty określa się także zgodnie z zasadą 4C. To obiektywna skala określająca wartość i specyfikację każdego diamentu. Pod uwagę bierze się masę – Carat Weight, czystość – Clarity, barwę – Colour oraz szlif – Cut. Te kryteria decydują o cenie kamienia, który na pierwszy rzut oka może wyglądać identycznie!

Biorąc pod uwagę proporcje rozróżnia się trzy rodzaje szlifu brylantowego okrągłego. Szlif idealny zakłada, że wszystkie proporcje są zachowane.

O szlifie głębokim mówimy, kiedy pawilon brylantu, czyli dolna część diamentu, jest zbyt głęboki, a o szlifie płytkim, gdy pawilon jest zbyt płytki. W obydwu przypadkach diament wydaje się ciemny i zdecydowanie traci na urodzie. Zły szlif powoduje również znaczny spadek wartości brylantu i może obniżać cenę kamienia szlachetnego nawet o połowę! Dlatego tak ceniony jest brylant wyszlifowany w idealnych proporcjach.

Szukasz diamentów w idealnym szlifie brylantowym?